Jesteśmy społecznością, która kocha książki

7,5 / 10

To była ciekawa i całkiem angażująca przygoda. Muszę przyznać, że początek lekko usypia czujność, po to by za chwilę złapać czytelnika z zaskoczenia jednym z najbardziej oryginalnych zawiązaniem akcji jaki ostatnio czytałam.

Bohaterowie, zwłaszcza drugoplanowi, byli na pewno nietuzinkowi, ale gdy wcześniej słuchało się audiobooków Kroczący wśród cieni i Psy Pana to ma się wrażenie, że skądś się ich już zna - a to po prostu Filip Kosior używający podobnych głosów do dialogów. Niestety poza Brenem, Lebą i trochę Pieprzem trudno zżyć się z kimkolwiek innym, bo jedne postaci wchodziły na scenę, inne wychodziły.

Trudno opisać mi swoje wrażenia nie wchodząc w spojlery, ale lekką satysfakcję dało mi to, że dzięki wskazówkom ze szkolenia wpadłam na pomysł tego, kim był Bren jeszcze zanim to oficjalnie wybrzmiało. Szkoda jednak, że stał się zbiegiem, myślę, że byłoby ciekawiej, gdyby ukrywał się jeszcze jakiś czas na widoku.

Dalej książka kręciła się wokół motywu Family of choice, który trochę mnie znudził, na przestrzeni całości czasami nie widziałam co się dzieje i musiałam wracać , ale końcowa część, zagadkowa i dynamiczna sprawiła, że książka pozostawia pozytywne wrażenie i wkrótce sięgnie po drugi jej tom, licząc tym razem na jakąś ciekawą kobiecą postać, bo tu jej zabrakło.

Edit: muszę jeszcze nadmienić, że po scenie w kostnicy nie mogłam jeść. To tyle.

7,5 / 10

To była ciekawa i całkiem angażująca przygoda. Muszę przyznać, że początek lekko usypia czujność, po to by za chwilę złapać czytelnika z zaskoczenia jednym z najbardziej oryginalnych zawiązaniem akcji jaki ostatnio czytałam.

Bohaterowie, zwłaszcza drugoplanowi, byli na pewn...

Rozwiń

Zwiń

Nie powinnam być zaskoczona tym, jak bardzo spodobała mi się ta książka, ponieważ już pierwszy, wprowadzający tom mnie urzekł, a jego kontumacja okazała się być jeszcze lepsza.

Przygodowa fabuła w klimacie bliskiego wchodu zostaje pogłębiona o jeszcze więcej polityki i intryg na najwyższych szczeblach Imperium, a dzięki podróży bohaterów przekonujemy się, że ten świat jest naprawdę duży i pełen nietuzinkowych postaci. Dostajemy też więcej magii i uczenia się jej, co szczególnie mi się spodobało.

Moją ulubioną postacią jest tu Helena, do której zapałałam sympatią już w poprzedniej części, a tu dodatkowo dostała własny pov i jak dla mnie to jej zadania i wybory były najtrudniejsze. Miota się między rozsądkiem, a uczuciami, ale nie ma wątpliwości co do jej siły.

Po raz kolejny nie do końca przekonuje mnie w tej historii wątek romantyczny, pewnie przez to, że kibicuję innemu układowi. Ale nie szczęście nie jest on na głównym planie.

Jestem pełna podziwu za wykreowanie tylu sprytnych pomysłów, którymi bohaterowie nie raz ratowali sobie skórę. Najbardziej jednak lubię tę książę za to, że czytelnik w jednym momencie cieszy się, że sam rozgryzł jakąś tajemnicę, po to by za chwilę być zaskoczonym plot twistem, którego się nie spodziewał.

Ponownie język był świetny i ukłony za tłumaczenie.

Nie powinnam być zaskoczona tym, jak bardzo spodobała mi się ta książka, ponieważ już pierwszy, wprowadzający tom mnie urzekł, a jego kontumacja okazała się być jeszcze lepsza.

Przygodowa fabuła w klimacie bliskiego wchodu zostaje pogłębiona o jeszcze więcej polityki i intryg na najwyższy...

Rozwiń

Zwiń

Na wstępnie muszę przyznać, że miałam zupełnie inne wyobrażenie o fabule: myślałam, że to będzie książka o wilkołakach i wilkołaczych sprawach, o jakiejś rywalizacji watah, przejmowaniu władzy, zemście za ojca, może jakimś śledztwie no i o romansie z typkiem, który jest alfą wszystkich alf.

I póki o tym jest nie jest źle, ale wszystko idzie w diabły jak bohaterka przenosi się do leża Bestii. Wówczas mamy do czynienia z kolejnym retellinigem Pięknej i Bestii, ale nawet nie średnio-dobrym. Mimo wprowadzenia wielu fantastycznych postaci było zwyczajnie nudno.

Laska, która niemal całe życie była poniżana i tłamszona w swoim środowisku, po przeniesieniu się do obcego, jeszcze bardziej niebezpiecznego miejsca, gdzie nie wie komu ufać, nagle staje się wyszczekana, harda i tak napalona, że miałam ochotę krzyczeć: nich ją w końcu ktoś przeleci.

Bestia Cienia też niczym nie zachwyca. Skończyłam książę wczoraj, a nie jestem w stanie przytoczyć jednej dobrej akcji, czy tekstu tego typa. Jego kumple też tacy sobie. Smut był kiepski, a jego okoliczności beznadziejne - no i chyba zapomnieli o tym zakładzie.

Najlepszy tekst: "To miłe jak depilacja brazylijska pod wilczą postacią"
Niestety większość była tego typu: "Potrafię zapleść warkocz, więc teraz mogę już wszystko!"

Kontynuować serii nie będę.

Na wstępnie muszę przyznać, że miałam zupełnie inne wyobrażenie o fabule: myślałam, że to będzie książka o wilkołakach i wilkołaczych sprawach, o jakiejś rywalizacji watah, przejmowaniu władzy, zemście za ojca, może jakimś śledztwie no i o romansie z typkiem, który jest alfą wszystkich alf...

Rozwiń

Zwiń

Na samym początku muszę podkreślić, że głos Tristana brzmi jak stuletnia whisky i grzech, bo jeszcze ktoś mógłby zapomnieć.

Książkę oceniam bardzo podobnie jak poprzednią część, której dałam trochę kredyt zaufania ze względu na to, że traktowałam ją jako wstęp do historii. Tu jednak nie ma większej różnicy.

Dalej mamy przytłaczającą ekspozycję na Moranę i jej przemyślenia, dalej nie widzimy jej pracy hakerki (jedyne co robi to sprawdza darkneta, więcej czasu poświęca zakupom internetowym), dalej jest bardzo zmysłowo i spicy, ale niestety nie zmienia się też to, że Tristan mówi niewiele i poza obowiązkami idealnego kochanka nie widać czym on się, podobnie z resztą jak Dantego przez co wychodząc dość płytko. Jak oboje się zeszli to coś tam zaczęło się dziać z fabułą dookoła nich, ale było tego za mało, bym się zaangażowała.

Autorka poczyniła pewne przygotowania do kolejnego tomu, który ma już mieć innych głównych bohaterów, więc jak w mój abonament wpadnie audiobook to pewnie przesłucham. Obstawiam, że tym razem głos bohatera będzie jak "szlachetne wino i pokusa".

Czy tylko mnie denerwowały te powtarzające się "dlań" "weń" itp? trochę nie pasowały do tak nowoczesnej powieści.

Na samym początku muszę podkreślić, że głos Tristana brzmi jak stuletnia whisky i grzech, bo jeszcze ktoś mógłby zapomnieć.

Książkę oceniam bardzo podobnie jak poprzednią część, której dałam trochę kredyt zaufania ze względu na to, że traktowałam ją jako wstęp do historii. Tu jednak nie ...

Rozwiń

Zwiń

8,5/10

Czegoś mi tutaj zabrakło, choć sama nie jestem w stanie określić czego.

Każdemu kto widział serial Wikingowie bardzo łatwo wyobrazić sobie kreowany świat, ale autorka zaopatrzyła go w wątek nadprzyrodzony fantastyczny bazujący na darach od nordyckich bóstw wobec ich magicznych dzieci. Bardzo ważnym aspektem są też przepowiednie i wszystko to razem dało coś świeżego po popularnych ostatnio smokach i fae.

Freya i jej droga są doskonale poprowadzone. Jej charakterek ujawnia się już na początku, ale z czasem z pogodzonej z losem wieśniaczki zmienia się w odważną kobietę chcącą decydować o samej sobie, a jedyne co ją powstrzymuje to obawa o najbliższą rodzinę.

Romans był przy tym wszystkim bardzo satysfakcjonujący, autorka buduje napięcie i przeciąga jego wybuch, choć z tyłu głowy ciągle miałam myśl o tym, jaka relacja oficjalnie ich łączy i trochę mi to przeszkadzało.

Końcówki związanej z Bjornem domyślałam się już od połowy książki, bo te tropy były słabo zatarte, ale był też dwie rzeczy, które mnie zaskoczyły.

Jak na tak bardzo wyczekiwaną przeze mnie książkę, a w dodatku autorki, którą bardzo lubię z fabułą osadzona w świecie nordyckiej mitologii i Wikingów, czytałam ją dość długo, ale to chyba bardziej przez moje własne rozproszenie a nie fakt, że fabuła nie była wciągająca. To nie będzie książka z topiki tego roku, ale na pewno będę kontynuować tę sagę.

8,5/10

Czegoś mi tutaj zabrakło, choć sama nie jestem w stanie określić czego.

Każdemu kto widział serial Wikingowie bardzo łatwo wyobrazić sobie kreowany świat, ale autorka zaopatrzyła go w wątek nadprzyrodzony fantastyczny bazujący na darach od nordyckich bóstw wobec ich magicznych dzi...

Rozwiń

Zwiń

Dobrze było wreszcie trafić na romans, który naprawdę mi się spodobał i ciekawe ujęcie motywu drugiej szansy, jeśli zaliczyć dzieciństwo bohaterów jako tę pierwszą, niewykorzystaną szansę. Jednocześnie jest tu obecny motyw zemsty, który uwielbiam.

Autorka poświęciła sporo rozdziałów na stworzenie podwalin charakterów, zwłaszcza Christiana i to jak wydarzenia z przeszłości go ukształtowały jeszcze lepiej smakuje, gdy siedzimy w głowie dorosłego bohatera. Świetnym dopełnieniem są tu jego przyjaciele - są we trzech wulgarni, bezczelni i bezpośredni, ale wciąż mają klasę, a ich humor jest inteligentny.

Relacja Arii i Christiana rozwija się powoli, bazując nie na wzniosłych opisach, ale na werbalnych pojedynkach - a wzięty adwokat i topowa specjalistka od PR-u są w tym doskonali. Jednocześnie czytelnik nie może się doczekać momentu, kiedy ona pozna o nim prawdę. Wplecenie w ich romans motywu z "Pokuty" wyszło fantastycznie.

Na pewno sięgnę po następne książki z tej serii.

Dobrze było wreszcie trafić na romans, który naprawdę mi się spodobał i ciekawe ujęcie motywu drugiej szansy, jeśli zaliczyć dzieciństwo bohaterów jako tę pierwszą, niewykorzystaną szansę. Jednocześnie jest tu obecny motyw zemsty, który uwielbiam.

Autorka poświęciła sporo rozdziałów na st...

Rozwiń

Zwiń

Po tym jak bardzo podobała mi się Pieśń o Achillesie z wielką chęcią wróciłam do świata mitologii greckiej w ujęciu Madeline Miller, tym razem dając się zaskoczyć także fabule, ponieważ mit o Kirke znałam dużo słabiej niż historię bohaterów spod Troi.

Kirke to na pewno postać złożona. To przede wszystkim kobieta, która chce doświadczyć ludzkich emocji: atencji, miłości, a z czasem także samotności. Jest też boginią, ale zbyt słabą, by jej zdanie się liczyło. Jest za dobra na standardy bogów, ale i na tyle zła, aby obawiali się jej śmiertelnicy. To idealnie szara moralnie postać, której można kibicować, albo czuć do niej niechęć.

To, co ponownie jest na plus to pióro M. Miller, która bezbłędnie, pięknym jeżykiem potrafi opisać nawet najbardziej obrzydliwe i przykre momenty tworząc czasami opis zachwycający, a czasami wręcz perwersyjny, kiedy zderza subtelność z obrzydlistwem.

Były też momenty, które mnie nużyły, a wręcz przygnębiały, zwłaszcza w doświadczeniach macierzyństwa. Myślałam, że w tej historii będzie dużo więcej Odyseusza i jego sprytu, on jednak okazał się być tylko pewnym jej etapem, tak jak żywot śmiertelnika jest etapem życia bogini.

To na pewno powieść wart poświęconego jej czasu, jednak nie zachwyciła mnie tak jak Pieśń o Achillesie.

Po tym jak bardzo podobała mi się Pieśń o Achillesie z wielką chęcią wróciłam do świata mitologii greckiej w ujęciu Madeline Miller, tym razem dając się zaskoczyć także fabule, ponieważ mit o Kirke znałam dużo słabiej niż historię bohaterów spod Troi.

Kirke to na pewno postać złożona. To...

Rozwiń

Zwiń